Wekelijks ontvang ik reacties op mijn varkensboerin-zijn. Inmiddels ben ik dat gewend. Maar wat ik nu heb meegemaakt...
In die reacties varieert het van ‘moordenaar’ tot ‘wat ben jij goed bezig’ en alles wat daar tussen zit. Feitelijk een afspiegeling van meningen en principes die mensen er zoal op na houden. Maar wat ik nu heb meegemaakt...
Misschien roep ik het ook wel over mezelf af. Het is nu eenmaal niet alledaags om als stadswitneusje neer te strijken in de Achterhoek en naast een baan als varkensboerin te beginnen. Eigenlijk vind ik het wel goed dat er wordt gereageerd. Dan maakt het toch iets los, zowel prettige als minder prettige reacties. Die zetten mij ook heus wel aan het denken.
Maar wat ik nu heb meegemaakt...
Drie weken geleden ontving ik van een zekere Jan een email. De tekst begon ongeveer zo: Mijn naam is Jan Martens, geboren in 1943 in Gennep Noord Limburg. Bijna 40 jaar schilderde ik in de zogenaamde naïeve stijl. Om de een of andere reden las ik verder, terwijl ik niet echt iets heb met kunst en eigenlijk dacht dat het een spamachtige mail was. Ik las toch verder. Jan schreef dat hij besloten had te stoppen met deze schilderrichting en wilde een deel van zijn collectie gaan weggeven aan mensen die volgens hem paste bij een bepaald doek van zijn hand. U bent er een van!
De tekst ging nog verder en uiteindelijk stopte de woorden bij een afbeelding.
De foto van een schilderij beeldde een vrouw met donker haar uit te midden van loslopende varkens, buiten in het veld. Het raakte mij. Echt. Maar ik ging ook op zoek naar kleine lettertjes of verdachte bijlagen. Geen van beiden. Het kan natuurlijk echt zijn. Ik heb teruggemaild, dat ik geïnteresseerd was in dit aparte aanbod van een onbekende.
‘Ik hoop dat je het schilderij mooi vind. Het voelt voor mij dat het schilderij hier op zijn plaats is!’ Echt uitgesproken woorden van Jan bij mij thuis vorige week zondagmorgen. Ik voel tranen prikken in mijn ogen, nu weer als ik dit blog zit te schrijven. Jan ziet het en knijpt begripvol in mijn arm. Het is alsof ik mezelf zie in het schilderij.
Jan de kunstenaar blijft koffie drinken en uiteraard daarna een bezoek aan de varkens.
Een bijzondere ervaring. Zomaar een gift. Het doek, prachtig omlijst, staat vlak bij mijn werkbureau. Dank Jan. Een beeld zegt meer dan duizend woorden.