De vee-industrie heeft varkens gereduceerd tot ronde, roze dingen op pootjes, die geen ander doel op aarde hebben dan zo rap mogelijk in een rollade te veranderen. Een groot onrecht, want deze dieren zijn veel meer dan toekomstige stukken vlees. In een serie van zes delen laten we zien waarom. Vandaag: varkens zijn net kleine kinderen.
Iedereen die wel eens een paar uur met een kleuter heeft doorgebracht, weet het: spelen móet. Of het kind nu vrolijk is of hangerig, of het nu met papa onderweg is naar de supermarkt of net door mama achter een bord met broccoli is gezet: het speelt. Met blokken, poppen en puzzels, met de iPad en takjes en steentje op straat. Of met eten natuurlijk. In dat geval heet spelen kliederen.
Spelletje
Het is dat ze er verschillend uitzien en niet dezelfde taal spreken, maar anders zou je varkens en kleuters makkelijk door elkaar halen. Varkens spelen namelijk even graag. Niet de hele dag, zoals kinderen, want een varken in de natuur moet ook nog zijn kostje bij elkaar scharrelen - en daar is hij toch al snel een paar uur zoet mee. Maar geef een varken een spelletje, en je hebt geen kind meer aan hem.
Kijk naar Moritz, een varken dat van puzzelen houdt. Zijn baasje filmde hem nadat ze een exemplaar met drie houten varkens voor zijn snuit had gelegd. Net zoals de gemiddelde 2-jarige zou doen, stort het dier zich op het raadsel. Hij aarzelt eerst: moet dat gele stuk nou in het blauwe vak ? Hij duwt wat; nee, zo past het echt niet. Zodra het begin er is, volgen de laatste puzzelstukken snel. En misschien lezen we er te veel in, maar Moritz straalt daarbij een kinderlijk soort trots uit.
Computer
Hamlet is al even speellustig. Dit varken werd vier jaar geleden voor een computer gezet, met een muis die hij met neus kon bedienen. Het doel: een ronde witte cursor over het zwart beeldscherm duwen, een steeds van vorm veranderend blauw gedeelte in. Hamlet deed het niet alleen verbluffend goed, maar hij vertoonde hetzelfde enthousiasme als een kind dat zijn huiswerk afheeft en eindelijk op de iPad mag. Dikke kans dat hij zijn verzorgers na afloop horendol heeft gemaakt met gezeur om nog één potje.
En ja, het is waar: Moritz en Hamlet kregen steeds een lekker hapje als ze een stap verder kwamen in hun spel. Maar dat betekent niet dat ze zonder zo’n stimulans rustig in een hoekje zouden gaan zitten. Varkens zijn namelijk, net als kinderen, intens nieuwsgierig naar hun omgeving, en onderzoeken die zodra ze de kans krijgen. Ze zijn er bovendien dol op om lichamelijk in de weer te zijn, net als kleuters op een speelplaats.
IJzeren ketting
Geen ouder zou het in zijn hoofd halen om zijn kind het spelen te verbieden. Varkens in de vee-industrie brengen echter hun hele leven door in kale, betonnen hokken, waar ze niets hebben om zich mee te vermaken. Of nou ja, de wet verplicht boeren om in elk hok een ijzeren ketting met een bal te hangen, maar dat voorwerp is een belediging voor elk zichzelf respecterend varken; die is er na vijf minuten wel op uit gekeken.
De gevolgen laten zich raden. Varkens die niet mogen spelen, die niets hebben om hun nieuwsgierigheid mee te bevredigen, raken apathisch. Die staan de hele dag stil voor zich uit te kijken, of ze kauwen op niets. Of ze worden juist agressief, en gaan in elkaars staart bijten. Om die reden branden varkensboeren staarten uit voorzorg af.