Als je mij op de vrouw af zou vragen wat ik zou kiezen: een biefstuk van een van mijn paarden of een karbonade van een van mijn varkens… dan ben ik eerlijk: een karbonade. Met eerlijk bedoel ik de dieperliggende moraal. Het is niet dat ik karbonade kies omdat ik die lekkerder vind. Het is van een andere orde. Ik denk niet dat ik mijn paarden kan opeten, omdat ik daar een bijna menselijke band mee heb. Ik zou geen hap door mijn keel krijgen. Zo schaar ik mijzelf ook onder de gewone stervelingen waar hypocrisie geen deugd, maar feitelijk een toch wel verwerpelijke eigenschap is.
Overpeinzen doe ik veel over dit onderwerp. In dit geval naar aanleiding van een jaarlijkse barbecue bij de ruitervereniging waarvan ik lid ben. Vanaf zo’n klein sta-tafeltje observeerde ik de hongerige medeleden in de walm van gemarineerde speklappen. Ik liet het vlees, zoals altijd buitenshuis, voor wat het was. Ik kan deze kiloknallers niet door mijn keel krijgen. Dat maken de overpeinzingen er niet makkelijker op. Al die principes. De één vindt zus, een ander vindt zo. De mens die wikt, beschikt eigenlijk ook.
Toch begon ik mij te storen die avond. Omdat ik niet mee at, had ik tijd van kijken en luisteren. De rij voor de barbecue levert interessant denkvoer op voor mij. De verhalen over de paarden die zowat heilig zijn. Kosten nog moeite worden gespaard om de edele viervoeters aan te schaffen, te houden, te verzorgen en daar bovenop van alle kostbare paardenbenodigdheden te voorzien. Ruiters gaan ver om voor hun paard van alles te doen en te laten.
Op eens realiseerde ik mij dat dit vanavond zo in tegenstelling was met wat naar hun monden ging. Op die barbecue lag alleen maar kiloknalvlees, dus drie keer raden hoe die kippen en varkens geleefd hebben. ‘Was lekker goedkoop dat vlees’, hoorde ik nog. Hoe bestaat het dat paardenmensen blijkbaar niet per definitie allround dierenliefhebbers zijn. Alleen blijkbaar selectieve liefde hebben. De herkomst van de kipsaté en de speklap boeit hier niemand. Op zijn minst had ik toch bij paardenliefhebbers biologisch kip –en varkensvlees verwacht.
Paardentariërs. Mensen die klakkeloos vlees eten, behalve als de herkomst paard is, dan weigeren zij. Het doet mij ook denken aan het ‘paardenvleesschandaal’. Verwerkende industrie die paardenvlees in plaats van varkens of rundvlees in hun producten hadden gestopt. De wereld stond op zijn kop. Volgens mij niet alleen door het verkeerd informeren over de ingrediënten, maar de weerzin bij consumenten om iets te eten waar paard in zit.
Zoveel mensen, zoveel principes. Of zoveel trek, geen principes.
Diana Saaman
Natuurlijke varkenshouderij Frank en Frij.